u Lêstari ora tau absèn olèhé mèlu Pósyandu Lansia íng kampungé. Anané pósyandu mau dirasakaké Bu Lêstari migunani bangêt tumrap dhèwèké. Amargå íng sabên patêmónan dhèwèké biså éntúk kawrúh babagan kêséhatan. Pêrkårå kêséhatan pancèn nyumêlangi tumrap wóng saumuré Bu Lêstari. Wís wolúng sasi Bu Tari  pènsiún såkå kantór Pêmda. Mulå kêgiyatan pósyandu mau bisa dadi sêsulíh ngisi wêktuné. Kêjåbå pósyandu, dhèwèké ugå aktif íng kêgiyat­an dåså wisma, PKK, lan pêngajian. Íng sasêlané kêgiayan órganisasi, Bu Tari  ugå isíh nåmpå pêsênan panganan. Kabèh mau dilakóni supåyå dinå-dinå pènsiuné ora kråså nglangut.
“Bu, súk Minggu ngrawuhi póra?” pi­takóné Bu Yoga.
“Pósyandu på, Bu?” Bu Tari bali takón.
“Ora, pêngajian nang Mêsjíd Agúng iku, lho!”
“O… iku ta. Rak acarané Muludan awan, tå?”
“Lha yå awan, njúr njênêngan arêp ndhèrèk pósyandu dhisík, på ra?”
“Yå mèlu sík tå, Bu? Aku rak pêngurús,  pêkéwúh nèk ora têkå! Palíng mêngko jam sêpuluhan pósyanduné rak wís rampúng!”
Nadyan anggóné mèlu pósyandu nêmbé waé, nangíng Bu Tari wís didadèk­a­ké pêngurús. Mbókmênåwå mêrgå dhè­wèké pènsiunan pêgawé mulå njúr dipêr­cåyå dadi pêngurús. Bu Tari pê­ngurús síng sêmbådå. Minggu ésúk sadu­rungé anggota pådhå têkå, dhèwèké wís têkå dhisík nyiapaké ubå rampéné kêgi­yat­an.
“Wah … jan, gasík tênan Bu Tari!” panyapané Bu Bandi kêtuané pósyandu.
“Yå tå, yå! Yå bèn dadi patuladhané pêngu­rús liyané tå, Bu!”
”Kitå pancèn kudu nyontoni kók, Bu. Bèn pårå anggota ora cuwå karo pêlayan­ané dhéwé, rak ngono tå, Bu?”
Pósyandu Lansia íng kampúng kono, pancèn migunakaké sistém pêlayanan  méjå têlu. Méjå kapisan kanggo pêndhaf­tar­an lansia, pêngukuran tinggi badan, lan bêrat badan. Méjå kapindho kanggo nyathêt bêrat badan, tinggi badan lan indèks massa tubuh, sartå kanggo pê­layanan kêséhatan sêdêrhana. Lan biså ugå nggawèkaké rujukan kanggo anggota kang mbutúhaké. Méjå katêlu digunakaké kanggo kêgiyatan pênyuluhan lan kónsê­líng. Bu Tari dipêrcåyå nyêkêl méjå nómêr siji. Dhèwèké ndhaftari anggota siji mbåkå siji.
“Wís gèk ndhaftara dhisík Pak Adi, mumpúng sêlå!” kandhané Pak Utåmå.
Síng diajak ngómóng malah gragapan, amargå Pak Adi lagi nyawang solah bawa­né Bu Tari. Dhèwèké banjúr dadi kèlingan nalikå ibuné bocah-bocah isíh uríp. Pan­cèn Pak Adi wís ditinggal mati bojoné limang taún kêpungkúr nalikå dhèwèké isíh dhinês íng Jakarta. Pak Adi maju ma­rani méja pêndhaftaran, nangíng dhèwè­ké malah dadi tambah gugúp.
“Nuwún sèwu, asmanipún sintên nggíh, Pak!”
“Kulå … kulå Adi!”
“Asmå jangkêpipún!”
“É …  Adi Wibisónó.”
Pak Adi  dadi rådå salah tingkah. Bu Tari amúng mésam-mèsêm baé nyawang solah bawané Pak Adi síng kåyå mang­kono mau. Sawisé mbèrèsi ubå rampé síng kanggo pósyandu, pårå pêngurusé banjúr pådhå bali nyang omahé dhéwé-dhéwé. Kåyå padatan Bu Tari bali barêng karo Norma lan Ida. Pêmudhi-pêmudhi mau sing mbiyantu kêgiatan pósyandu íng kampungé. Kayané Bu Tari ugå duwé råså sêngsêm marang Pak Adi sanajan nêmbé kêpêtuk kapíng sêpisan.
“Då, wêrúh på ra kowé mau ånå wóng síng kåyå Cók Simbara?” takóné Bu Tari.
“Cók Simbara såpå tå, Bu?” Ida balês takón.
“O …nèk awakmu yå ra ngêrti, wóng cah wingi soré,” panyaruwéné Norma.
“Kuwi lho Cók Simbara artis sinêtrón!” kandhané Bu Tari.
“Êndi ånå wóng kampungé dhéwé síng kåyå artis? Síng ånå malah kåyå pê­lawak Komar. Lha kaé, Pak Gun kaé!”  Ida clêmóngan.
“Åjå kurang ajar kowé Da, mêngko anaké nêsu lho bapakné mbók padhakké Komar!” panyauté Bu Tari.
“O … aku ngêrti. Síng asmané Pak Adi kaé på, Bu?”
“Lha iyå, déné kowé ngêrti Nor!”
“Wah … Bu Tari naksír nih,yé … !” Norma banjúr móyóki.
“Naksír piyé, múng takón baé, kók! Lha aku iki wís simbah-simbah, jaré!”
“Yå ra på på, pubêr kêtiga kók yå, Bu?” pangécéné Ida. Wóng têlu gêr-gêran krungu ómónganê Ida.
Barêng têkan ngarêp omah, Bu Tari banjúr nawani bocah loro mau,”Yo dhå mampír på ra! Aku duwé jajan énak lho!”
“Ora Bu, matúr nuwún!” kandhané cah loro mèh barêng.
Såkå bocah loro mau Bu Tari ora kasíl éntúk sisík mêlík ngênani såpå sabênêré Pak Adi iku. Malah dhèwèké diécé karo bocah loro kuwi.
Kanggo njågå kasarasan, sabên lêbar sholat Shubuh Bu Tari mêsthi mèlu sênam Tai Chi. Yèn pinuju ora sênam, dhèwèké nglê­gakaké mlaku-mlaku karo golèk sa­rapan. Nalikå mlaku-mlaku kuwi mau ndi­lalah dhèwèké mrangguli Pak Adi kang lagi rêsík-rêsík pêkarangan omahé. “Lho iku rak dalêmé Pak Hardi! Njúr såpå yå sakbênêré Pak Adi iku?” pitakóné Bu Tari ing njêro ati. Diwanèk-wanèkaké Bu Tari nyåpå arúh Pak Adi síng lagi madhahi uwúh.
“Sugêng énjíng, Pak!”
Síng disåpå ora krungu, isíh têtêp ndhingklúk ithúk madhahi uwúh. Banjúr Bu Tari nyåpå manèh.
“Sugêng énjíng, Pak Adi!”
“O … é … énjíng, Bu! Tindak-tindak?”
“Inggíh, Pak! Bapak dalêmipún ngriki tå?”
“Lha månggå mbók pinarak, månggå lho saèstu!
“Inggíh matúr nuwún! Mbénjang mê­nawi wóntên wêkdal!”
“O… inggíh, Bu! Mbénjang dintên Minggu wóntên kêmpalan pósyandu malíh mbótên nggíh, Bu?”
“Wóntên, Pak! Kêmpalan pósyandu kampúng ngriki wóntên têrús kók, Pak! Mbénjang rawúh nggíh, Pak!”
“Inggíh, inggíh Insya Allah!”
Sawisé ngómóng sapêrlu Bu Tari ban­júr pamitan, “Kula nyuwún pamít, parêng rumiyín!”
“Inggíh … inggíh månggå, ndhèrè­kakên sugêng tindak!”
Bu Tari banjúr nêrusaké laku. Bu Tari  isíh pênasaran, durúng mangêrtèni sawu­tuhé såpå sakbênêré Pak Adi kuwi. Arêp takón luwíh akèh dirasak-rasakaké kók yå saru, wóng lagi kêtêmu píng pindho.
Minggu ésúk, Pak Adi wís mangkat mê­nyang kumpulan pósyandu. Dhèwèké duwèni karêp mangkat gasík bèn biså kêtêmu manèh karo Bu Tari nganti dhè­wè­ké lali ora ngampiri Pak Utåmå. Ka­mångkå dhèk Minggu wingi Pak Utåmå síng ngajak dhèwèké. Pancèn olèhé Pak Adi mangkat gasík ora musprå, amargå Bu Tari wis têkan kånå lagi nyêpakaké ubå rampé kanggo kêgiyatan pósyandu iku.
“Sugêng énjíng, Bu!”
“O … Pak Adi, månggå pinarak rumi­yín! Kók gasík têmên, tå?”
“Inggíh, wóng nggriyå nggíh sampún rampungan.”
Wêktu iku pancèn isíh sêpi panggónan kono, síng lagi têkå múng Norma. Dadiné wóng loro rådå kêpénak olèhé ngóbról.
“Nuwún sèwu, mênawi asmanipún Ibu mênapanipún nggíh, Bu?”
“Kulå … Lêstari!” wangsulané Bu Tari liríh. “Nuwún sèwu nggíh, Pak Adi mênika mênawi kaliyan Pak Hardi kêpêrnah  sintên­ipún nggíh?”
“Kulå mênika putranipún Pak Hardi íngkang nomêr kalíh.”
“O …, mênawi makatên njênêngan adhikipún Mbak Tatik nggíh, Pak?”
“Inggíh … inggíh lêrês sangêt! Lha Bu Tari kók mangêrtós?”
“Kulå rumiyín rak réncang nari wóntên kêcamatan! Lha sakmênikå wóntên pundi nggíh?”
“Mbak Tatik mênikå sakmênikå tumút kakungipún wóntên Médan.”
“O …, makatên tå! Nuwún sèwu nggíh, nalikå kulå alít, mênawi dolan wóntên da­lêmipún Mbak Tatik kók mbótên naté manggihi Pak Adi nggíh?”
Pak Adi banjúr critå. Wiwít isíh cilík amargå kêsundhulan adhiné,  dhèwèké banjúr dimóng déníng budhéné síng ora kagungan putrå íng Sêmarang. Mulané nalikå Bu Tari isíh cilík, wêktu kêkancan karo mbakyuné mêsthi baé ora tau wêrúh dhèwèké, amargå wís ndhèrèk bu dhéné kawít isíh umúr sêtaún. Sawisé lulús kuliah dhèwèké banjúr kêrjå íng Dêpdagri Ja­karta. Anangíng kulawargané têtêp íng Sêmarang, dadiné pisah-pisah. Nalikå bojo­né lara-laranên, bojoné banjúr mêtu olèhé nyambút gawé lan nyusúl Pak Adi íng Jakarta nganti tumêkaníng mati. Anak­ké dhèwèké têlu wadón kabèh, síng loro wís omah-omah lan síng ragíl isíh kuliah. Róng sasi sawisé pènsiún dhèwèké bali manèh íng omahé wong tuwané. Omahé íng Jakarta dianggo anaké mba­rêp síng wís omah-omah. Dhèwèké milíh bali nang omahé bapaké amargå luwíh kêpénak lan ora kêmrungsung kåyå nang Jakarta. Kê­jåbå iku bisa luwíh cêdhak karo anaké wédók síng isíh kuliah ing Sêma­rang.
Sawisé Pak Adi ngandharaké sêthithík bab dhèwèké, Bu Tari banjúr gênti ngan­dharaké lêlakóné. Mênåwå dhèwèké di­tinggal mati bojoné wís suwé, nalikå anaké isíh kêlas siji SMA. Bapaké bocah biyèn guru SMA lan asli kampúng kono ugå.  Dadi­­né dhèwèké singlê parênt, lan ora rabi manèh. Anak ontang-antingé saiki dhinês íng Papua dadi pêrwira AD lan wís duwé anak siji. Dhèwèké sanajan ijèn wêgah mèlu anaké, amargå kêpéngín ngrumat omah tinggalané bojoné.
“Nuwún sèwu, Bu Tari sabên dintêni­pún wóntên ndalêm mênåpå mbótên, nggíh?”
“Kulå sakplóké pènsiún kathah wóntên nggriyå kók, Pak! Lha dós pundi, tå?”
“Mbótên …, mênawi kêparêng kapan-kapan kula badhé sowan!”
“Nggíh, Pak! Mênawi wóntên dalêmé Bu Tari, mangkíh didamêlaké jajanan énak lho, Pak! Saèstu Pak! Wóng Bu Tari pintêr dê­damêlan jajanan!” panyaruwéné Norma.
“Huss … mèlu-mèlu kowé, Nor!” pa­nyauté Bu Tari.
“Lha mênika kêlêrêsan, Bu!”
“A …lah, namúng kanggé ngisi wêkdal kók, Pak! Hobi kulå kålå rumiyín!”
Nalikå ånå kalodhangan, Pak Adi ban­júr sånjå nang omahé Bu Tari. Sasi gu­manti sasi hubungan kêkaroné såyå tam­bah rumakêt, nganti wís ora pådhå basan-binasan barang. Tånggå têparo ugå wís pådhå ngêrti hubungan kang katón spé­sial mau. Nangíng Pak Adi durúng naté nyuntak isèn-isèné kalbu marang Bu Tari. Amargå, nalikå sånjå ing omahé Bu Tari, Bu Tari isíh masang photo-photo karo sisih­ané biyèn. Dadi kênangan biyèn karo sisihané isih diuri-uri déníng Bu Tari. Yèn mangkono mênåwå dhèwèké arêp nyê­dha­ki rak yå músprå mêsthi ditampík. Angèl ugå Pak Adi arêp mèlu ngilangaké kênangané Bu Tari karo sisihané biyèn. Nanging Pak Adi têtêp arêp mbudidåyå supåyå bisa nggantèni swargi sisihané íng atiné.
Kêkaroné banjúr pådhå nyritakaké hu­bungan mau marang anaké dhéwé-dhéwé sanajan múng liwat télpon. Anak-anaké Pak Adi pådhå sarujúk kabèh yèn bapakné arêp omah-omah manèh. Yèn anaké Bu Tari, kón têrsêrah ibuné baé êndi apiké. Ananging Bu Tari isíh mangu-mangu arêp nåmpå Pak Adi, amargå dhèwèké pancèn wís kulinå uríp mandhiri. Lan yå rådå isín karo tånggå têparo lan sêdulúr-sêdulúr, wóng wís simbah-simbah kók arêp omah-omah manèh. Síng dipikír wêktu iki dé­níng Bu Tari pancèn amúng arêp  ngakèh-ngakèhi olèhé ngibadah, sapêrlu kanggo sangu mbêsuké.
Nalikå dinå riyåyå, Bu Tari sakulåwargå pådhå silaturahmi sowan dalêmé Pak Adi. Íng kono kulawargané Pak Adi ugå wís pådhå kumpúl. Kabèh pådhå ngóbról nga­lór-ngidúl kåyå wís sêduluran suwé. Ban­júr anaké wédók Pak Adi matúr ma­rang Bu Tari, “Bu …, mbók hubunganipun Ibu Kaliyan Bapak dipúnrêsmèkakên ké­ma­wón. Bèn dalêm lan adhík-adhík gadhah Ibu malíh!”
“Wah … nèk bab iku, Ibu durúng kê­pikir­an, jaré! Nèk múng mbutúhaké Ibu, Bu Tari yå gêlêm dadi Ibuné bocah-bocah kók, Mbak!”
“Dalêm kalihan adhík-adhík sêdåyå nggíh sampún sarujúk kók, Bu! Saèstu …!”
“Inggíh Bu, mangké kêrsané bapak dalêm wóntên íngkang ngurús!” panyaru­wéné ragilé Pak Adi.
“Huss … yå ora kåyå mangkono! Yå ora njúr ngurús Bapak, yå pådhå uríp bê­ba­rêngan, kók!” panjêlasé Pak Adi.
Såkå dalêmé Pak Adi, Bu Tari banjúr njalúk panêmu babagan hubungané karo Pak Adi marang anak lan mantuné manèh.
“Piyé … Lé! Panêmumu pantês på ra yå, nèk ibu omah-omah manèh?”
“Kandhani sak kêrsané Ibu ngono, lho!”
“Inggíh Bu, nggíh pantês-pantês ké­mawón, wóng Ibu tasíh katón timúr, kók!” kandhané mantuné.
“Lha kåyå ngéné kók ênóm, síng tuwå njúr kåyå ngåpå!” Kabèh banjúr pådhå gu­­muyu.
“Mênåpå Ibu dèrèng sagêd nglalèkaké swargi Bapak?”
“Yå … yå bênêr kandhamu! Lha dêlók­nå baé photo-photo swargi íng dhindhíng kaé, rak ya isíh pådhå dakpasang, tå? Ati­né Ibu wêktu iki isíh kêbayang swargi Bapakmu!”
Pancèn Bu Tari rådå bingúng nalikå arêp mangsuli panjaluké putra-putrané Pak Adi supåyå dhèwèké gêlêm karo Pak Adi. Sajatiné íng atiné Bu Tari saklébatan råså sêngsêm marang Pak Adi. Anangíng arêp ninggalaké kênangan karo swargi bojoné, dhèwèké ora biså. Kåyå-kåyå kók doså yèn dhèwèké  rabi manèh. Sanajan Bu Tari ora gêlêm nanggapi kêkarêpané Pak Adi, wóng saklórón mau isíh têtêp njågå silahturahmi. Anak-anaké Pak Adi wis nganggêp ibuné dhéwé marang Bu Tari. Malah anaké ragíl Pak Adi yèn pinuju liburan,  nginêpé ing dalêmé Bu Tari, ora ngancani Bapaké.