RLOJI sing naleni ugel-ugel kiwane Setyawan nuduhake angka setengah wolu thit  nalika Honda Supra X sing di­tumpaki mlebu plataran omahe Palindriya. Srengengene wiwit nyengkrek, paran­dene hawa ing lengkeh gunung kono isih krasa anyep. Gegodhongan uga isih teles dening bun.
Manyuk plataran Setyawan kaget, sebab ing  kono wis ana Kijang pickup-e pulisi sarta mobil dhinese Komisaris Pulisi Amongdenta. Mobil kapulisen loro kuwi  di­parkir jejer. Anggota pulisi cacah lima sragam dhines lengkap sarta sawatara anggota reserse  padha pakeyan preman sikep siyaga, pating cranguk ana ngarep lawang.
Mbarengi karo Setyawan njagang se­pedhah motore ing sangisore wit pelem gadhung, saka sajroning omah loji kuwi Palindriya digiring metu dening Loso lan Juari. Polatané Palindriya ketara aclum. Dheweke durung ganti sandhangan, isih nganggo piyama krem lan sandhalan jepit.  Ing samburine Palindriya, Sekarniti nge­tut­ake bapake karo tawan-tawan tangis. Sumurup pulisi-pulisi padha ngadeg ana lambe lawang, Sekarniti cengkelak mbalik mlebu ngomah karo nutupi raine. Tangise tansaya seru.
Sing metu keri dhewe Amongdenta. Dheweke menganggo pakeyan preman, clana jins lan jaket ireng. Papagan karo Setyawan ana teras, Amongdenta mesem ngece. Ujare sajak ngewak-ewakake, “Wis Dhik, wewadining rajapati iki wis kawiyak. Kabeh mau merga saka landhepe pang­graitaku sarta kelantipane anggotaku jroning golek sisik melik. Tanpa pambi­yantune dhetektip nyatane pulisi ya bisa mrantasi gawe ha ha ha…”
“Njur sapa durjanane, Mas?” Setya­wan nambong.
“Lho, piye ta kowe kuwi? Wis genah nek Pak Palindriya dhewe ngono kok sing mateni Darpita. Mulane esuk iki dheweke dakcekel.”
“Apa penjenengan kagungan bukti lan seksine?”
Amongdenta ngguyu nyepelek­ake. Celathune, “Pulisi ora waton nyekel uwong Dhik. Nek wis wani nang­kep, ateges bukti lan seksine kuwat.”
Amongdenta banjur mlebu ngomah maneh. Baline  nggawa ganco kang dora­ne meh sadhepa dawane.  Celathune: “Iki buktine. Ganco iki tinemu ana pawone Palindriya. Aku yakin barang iki sing di­gunakake kanggo ngantem sirahe Darpita rong ndina kepungkur.”
“Apa motife rajapati kuwi Mas?  Geneya Pak Palindriya kok mrejaya Darpita? Mangka kurban iku rak calon mantune ta?”
“Kene dakjarwani,” kandhane Among­denta karo nggeret Setyawan kaajak rada nyisih. Sinambi ngenteni Amongdenta  bawarasa, Palindriya sing maune wis meh diunggahake menyang bake Kijang ban­jur dilungguhake ana kursi teras. Loso lan Juari ora wani nggawa lunga Palindriya  sadurunge entuk prentahe komandhan.
“Kowe wingi rak dakpamiti ta yen aku ditimbali Kapolres. Nah, lebar saka Polres aku njur bablas nemoni wongatuwane  Dar­pita. Jebul marang wongatuwane, Dar­pita nate ngaku menawa dheweke tau ngancam Palindriya,” kandhane Among­denta klesik-klesik.
“Ngancam piye?” pitakone Setyawan sinambi ndhoyongake sirahe amrih luwih cetha anggone ngrungokake.
“Kowe rak ora ngira ta Dhik nek sejati­ne Darpita iku pegawe pajeg ing bageyan pencegahan lan penindakan. Darpita ngerti yen  calon maratuwane kuwi  ora tau asok pajeg. Mangka usahane kape­tung sukses. Darpita wis tau ngelikake Palindriya supaya enggal nglunasi tang­gung­ane sing cacahe meh setengah milyar. Ning sajake pangelik-elike calon mantu iku mung dianggep sepi dening Palindriya. Nah, ngepasi Darpita sanja mrene dhek emben kae, sepisan maneh  dheweke ngelikake Palindriya. Malah Dar­pita kober ngancam arep nglapurake  tung­gakan pajege Palindriya kuwi marang ndhuwurane ing kantor pajeg kana. Temtu anggone ngucapake pangamcam mau  ora dhong ana sangarepe Sekarniti.  Palindriya bingung. Dheweke sumelang Darpita bakal lapur temenan. Mula nalika Darpita nedhenge jagongan klawan Se­karniti neng ruwang tamu, Palindriya njur nylingker menyang dalan njojrog karo nyangking ganco iki. Pepuntone Palin­driya, luwih becik dheweke ndhisiki mateni Darpita sadurunge dilapurake marang sing berwajib.”
Amongdenta meneng sedhela. Bacute, “Miturut paseksene Sekarniti, ngepasi udan deres ngarep mburi karo mulihe Dar­pita kuwi  Palindriya pancen dhong ora ana ngomah. Palindriya lagi mlebu omah sawise Sekarniti nguntabake mulihe Darpita. Nalika mlebu ngomah saka la­wang iring tengen, sandhangane Palin­driya klebus. Saka kono dudutanku saya kuwat nek wektu kuwi Palindriya mentas mrejaya Darpita nganggo ganco iki. Lan sadurunge mlebu ngomah, dheweke nyim­pen ganco ana pawon.”
“Apa neng ganco iki tinemu cipratan-cipratan getih, Mas?”
“Ora ana. Ning bisa wae ta bubar mateni Darpita Palindriya banjur ngum­bah ganco iki  kanggo mbuwang tlacak. Karomaneh kahanane rak pas udan deres ta Dhik?  Dadi upama ana cipratane getih neng ganco iki ya cepet ilang.”
Setyawan manggut-manggut. Katrang­ane Amongdenta tinemu nalar.
“Apa Pak Palin wis ngakoni tumin­da­ke?”
“Durung. Dheweke puguh emoh ngakoni nek wis merjaya Darpita. Miturut pangakuwane Palindriya, ngepasi udan deres kae dheweke ora nyegat Darpita neng dalan njojrog, nanging mlayu menyang kebon mburi saperlu nutupi blumbange kang isi anakan lele. Dheweke sumelang jabrisan-jabrisan kuwi bakal ucul yen banyune blumbang nganti amber. Ning pawadan kaya ngono kuwi bisa digawe-gawe. Aku wis apal karo pawada­ne durjana sing wis kecekel.”
Setyawan ora tumanggap. Dheweke ketara mikir. Kalamangsa mripati nglirik arlojine sajak kaya ana sing lagi diantu-antu.
“Iki maeng anak buwahku loro, As­mungi lan Darus wis dakprentah budhal nyekel Sarni. Dina iki Sarni lan Palindriya bakal dakgawa menyang markas kareben di-BAP penyidik,” Amongdenta mecah swasana amem. Setyawan ngerti, Among­denta lagi pamer anggone rumangsa kasil ngudhari wewadining rajapati.
“Sarni melu dicekel? Apa lupute, Mas?” pitakone Setyawan.
Amongdenta mesem semu melehake analisane Setyawan sing dianggep kurang landhep. Ujare, “Ganco iki dudu duweke Palindriya, ning duweke Sarni. Bisa wae ta lelorone wis pidak jempol jroning kasus iki? Tegese Sarni sing nyedhiyakake piran­tine, dene Palindriya sing migunakake. Utawa malah loro-lorone sing mateni Darpita.  Sarni eksekutore dene Palindriya sing ngawat-awati kahanan. Sebab upama lelorone ora sekongkol, yagene sawise Sarni dhangir ana kebon mburi kono ganco iki ora digawa mulih pisan?”
“Ning isih ana sing penjenengan lir­wakake, Mas.”
Amongdenta mandeng Setyawan tajem. Bathuke njengkerut. “Apa sing dak­lirwakake, Dhik?”
“Nalika penjenengan paring kalo­dhangan marang aku supaya niti priksa kunarpane Darpita kae aku nemokake  dhompete kurban ing kahanan kothong. Mung kari isi KTP, STNK lan SIM. Mangka manut wongatuwane kurban, dhompete Darpita iku ora tau kothong. Paling se­thithik dheweke mesthi ngesaki dhuwit ora kurang saka limangatus ewu repis. Karang blanjane pegawe pajeg ki gedhe, Mas.”
“Oh, dadi nek ngono Dhik Setyawan uga wis nemoni wong tuwane Darpita?”
“Uwis, Mas. Aku ndhisiki njaluk ka­trangan marang rama-ibune Darpita nge­pasi penjenengan ditimbali Kapolres wingi awan. Nyuwun pangaksama ya.”
“Hm, ora dadi ngapa,” kandhane Among­denta ngendhelong. “Njur apa tegese nek dhompete kurban kothong?”
“Cetha nek ana sing wis njupuk dhuwite.”
“Nek manut pamawasmu sapa kira-kira sing njupuk dhuwite kurban? Apa durjanane?” pitakone Amongdenta adreng.
“Bisa iya, bisa uga dudu.”
“Upama sing njupuk dhuwit iku dur­janane, dakkira mokal. Sebab Palindriya mono klebu wong sugih mblegedhu. Kanggo apa dheweke ngrampog dhuwite Darpita sing cacahe ora sepiraa kuwi?”
“Mengko dhisik Mas,  aku durung nyu­janani Pak Palin lho. Nek penjenengan duwe bukti lamun sing merjaya Darpita iku Pak Palindriya ya sumangga. Ning nek miturut pangothak-athikku, pawongan sing njupuk dhuwite Darpita iku cetha wong sekeng sing lagi butuh dhuwit.”
“Wong sekeng? Kira-kira sapa, Dhik? Apa Sarni?” Amongdenta saya adreng.
“Dudu Sarni, nanging Markani lan sing wadon.”
Amongdenta njomblak. “Kok kowe duwe pangothak-atik mengkono?”
“Geneya ora? Markani wong sepisan­an sing nemokake jisime Darpita. Bisa uga nalika kuwi dheweke melik isen-isening dhompete kurban banjur dijupuk.”
“Ya, kuwi tinemu nalar. Ning rak ora kira ta Markani sing merjaya Darpita?”
“Neng donyane kriminal ora ana tem­bung mokal, Mas. Nalika Mas Amongdenta nokan-nakoni Markani wingi esuk kae, aku kober nglirik pikulane Markani sing semendhe wit pelem. Pikulan kuwi gilig tur atos, aku yakin saka kayu jati. Gedhe­ne  salengenku. Upama dienggo ngepruk sirah, dakkira bakal moncrot.”
“Hekh….,” Amongdenta ngeleg idu. “Ning tetep nglengkara, Dhik. Coba ta di­penggalih, Darpita tiwas wanci surup surya. Mangka Markani nemokake jisime wanci subuh. Apa ya mungkin Markani, sing subuh iku arep budhal menyang pasar, sorene isih kluyuran ana papan kene?”
“Mas Among apa kalepyan karo koja­he Markani wingi? Dheweke rak ngaku budhal menyang pasar esuk uthuk-uthuk, mulihe kalamangsa nganti sore. Bisa wae  wanci surup kuwi dheweke mbeneri mulih saka pasar njur liwat dalan sidhatan ngarep iku. Nah, nalika kuwi mbarengi Darpita mulih saka omah iki. Rehne melik bandhane kurban, mula Darpita banjur didingkik. Bareng ana kalodhangan sirahe Darpita terus dikepruk  nganggo pikulane kuwi.”
Amongdenta legeg. Dheweke sing se­kawit yakin banget yen wis kasil ngudhari wewadining rajapati saiki dadi krasa tidha-tidha. Ujare: “Nek ngono Markani kudu dakceluk mrene saiki uga, Dhik!”
“Kuwi wewenang penjenengan.”
Amongdenta banjur ngawe andha­ha­ne cacah papat: Asro, Murji, Ngisom lan Royan. Prentahe mandhes, “Asro, Murji kowe menyanga omahe Markani neng Plumutan kana. Nek wis ketemu njur gawa­nen mrene saiki uga. Dene kowe Ngisom lan Royan, menyanga Pasar Sendhang. Sapa ngerti esuk iki Markani lagi dodolan kayu neng pasar!”
Sing entuk dhawuh gage rumagang. Nyetater kendharaane dhewe-dhewe banjur budhal nindakake tugas kanthi boncengan.  Ngarep mburi karo lungane pulisi reserse papat mau, dumadakan keprungu pamberunge mesin kendharaan rodha papat sing ngoper menyang pres­ne­leng siji. Kendharaan iku lagi ngung­gahi lurung makadham kang totogane anjog ana plataran omahe Palindriya. Kabeh sirah tumoleh menyang pucuking plataran, ngenteni sapa sing teka.