IJANG Innova werna perak mlebu plataran. Komisaris Amongdenta, Setyawan, Palindriya dalah anggota pulisi sing isih keri ana teras kono padha nyawang tekane kendharaan karo nebak-nebak. Mandheg ora adoh karo kendhara­an dhinese Amongdenta, supire mbukak lawang. Nom-noman gagah nganggo busana  perlente lan sepaton ireng gilap, mudhun. Tekane ijen tanpa rowang.
Priya iku katon bregas. Pawakane pi­degsa, rambute klimis, brengose njlap­rang  tumata. Benike klambi sisih ndhu­wur sajake sengaja dibledhehake amrih kalung emas sing naleni gulu sarta sim­bare dhadha sing ketel bisa kadulu dening liyan.
Ora kathik uluk salam, priya iku tra­nyak-tranyak nyedhaki Palindriya tanpa maelu para pulisi sing isih pating cranguk ana teras kono. Sikepe ambeg  ninggal suba sita, dhadhane mungal. Ambune parfume  wangi nyogrok irunge para pulisi dalah Setyawan. Wangine parfum rega larang.
“Kula ndherek asung belasung­kawa, Pak,” kandhane priya mau karo ngrayuk tangane Palindriya sing isih ndlongop.
Palindriya nampani tangane priya enom iku karo muni, “Kampana! Kowe rak angger Kampana ta?”
“Leres Pak, menapa penjenengan pangling?”
“Wadhuh anaku lanang, piye kabar­mu? Wis pirang taun kowe ora dolan mrene?” Palindriya menyat kanthi adreng banjur ngrangkul tamune keket banget.
Amongdenta lan Setyawan pandeng-pandengan. “Kampana Kertadirja, iki ta pawongane,” batine Setyawan.
“Sampun sawatawis wekdal, Pak. Inggih amargi kesibukan ingkang mboten saged tinilar, kula kepeksa mboten saged sowan dhateng Widarakandhang,” kan­dhane Kampana karo isih ngrangkul pun­dhake Palindriya.
“Slirane saiki manggon ana ngendi? Apa isih ndherek ingkang rama neng Kalangbret kana?”
“Mboten Pak. Samenika kula manggen wonten Batu. Ajar bisnis alit-alitan. Bisnis buwah he he he… Kula sambi kalihan kuliyah. Keleresan sampun meh wisudha, dados wekdal kula omber.”
“Kok krungu nek adhimu lagi kesusah­an, sapa sing ngabari?”
Kampana mesem. Anggone rerang­kul­an diuwali. Dhehem-dhehem sedhela ban­jur wangsulan, “Menika kalawau cariyos­ipun rak ngaten. Kula rak badhe manggihi kanca bisnisan wonten Ke­dhungwaru. Rikala saweg sarapan won­ten Dhepot Bajang ing Jepun, mboten sengaja kula maos koran ingkang kase­dhiya­kaken dhepot. Kula kaget awit  won­ten wartos bilih calon garwanipun Dhik Sekarniti dipunprajaya tiyang. Pramila kula lajeng gegancangan minggah dha­teng Widarakandhang saperlu nanjihaken perkawis menika sekaliyan atur bela sung­kawa dhateng penjenengan dalah Dhik Sekarniti. Perkawis  bisnis kepanggih wingking.”
Palindriya nggresah. Ucape lirih, “Embuh, nasibe adhimu kok kaya ngene.”
“Lelampahaning tiyang mila mboten saged kabadhe, Pak. Kita namung titah ingkang mboten saged selak saking garis­ing pepesthen,” ujare Kampana karo unjal ambegan landhung, sajak melu ngrasa­kake panandhange sing  duwe omah.
 “Bener. Ah, saupama biyen Se­karniti ora ndadak rewel…..”
“Sampun, sampun. Sampun dipu­nenget-enget malih lelampahan ingkang sampun kawuri, mindhak ngemutaken ingkang mboten-mboten.”
“Iya, Ngger. Eh piye, apa slirane wis palakrama? Wiskagungan putra pira?”
Sing ditakoni mlengeh. Wangsulane, “Kula taksih piyambakan kok Pak, taksih dereng pajeng he he he…  Oh inggih, lha samenika Dhik Sekarniti wonten pundi?”
“Mbokmenawa lagi neng mburi. Kana jajal golekana!”
Kampana banjur mblunus mlebu ngo­mah ditutake dening panyawange Among­denta dalah Setyawan. Sapungkure Kam­pana, Amongdenta banjur nyaketi Palin­driya.
“Sapa pawongan kuwi, Pak?”
“Oh, menika kalawau Kampana putra­nipun Pak Kertadirja. Pak Kertadirja me­nika mitra bisnis kula.”
“Hm, nitik anggonmu caturan karo dheweke, sajake Kampana tau duwe se­sambungan mirunggan karo kulawarga­mu.”
Palindriya kecipuhan. Kandhane, “Waleh-waleh menapa, sejatosipun Kam­pana menika sampun nate kula jodho­kaken kaliyan gendhuk Sekarniti. Nanging gendhuk mopo mboten purun nglam­pahi.”
“Sampeyan ketinggalan jaman, Pak. Iki jaman modern, jaman maju. Jaman internet. Jamane facebook, twitter lan sa­panunggalane.Wis dudu wayahe maneh njodhok-njodhokake anak. Kuna kuwi. Iya nek anakmu tresna, lha nek ora? Apa sam­peyan ora mesakake marang kesiksa­ne batine anakmu?” kandhane Among­denta reka-reka tutur.
“Kajeng kula badhe madosaken ka­mul­yaning anak, ning jebul yoga kula mboten ulap dhateng bandha donya,” Palindriya mangsuli lirih.
“Nah, kuwi tandhane yen kamulyan mono ora bisa dituku, ora bisa diukur nganggo akeh thithike bandha. Kaya pi­wulange para winasis lumantar tembang Asmarandana kae. Gegarane wong akrami dudu bandha dudu rupa, amung ati pa­witane. Banjur dipungkasi nganggo te­tembungan: tan kena tinambak arta. Tegese katresnan mono ora bisa diregani nganggo dhuwit.”
Palindriya ora tumanggap. Nanging ing teleng atine tuwuh pletiking geni pangarep-arep Sekarniti  tinarbuka atine sawise ketemu maneh karo Kampana. Yen Sekarniti gelem nampa panglamare Darpita sing satemene ora ditresnani, geneya saiki dheweke ora gelem nampa sih tresnane Kampana? Apa maneh Risang, priya sing biyen njalari anake emoh di­jodhokake karo Kampana,wistumeka­ning pati. Mula anggone Palindriya ngong­kon Kampana nggoleki Sekarniti mau pam­rihe supaya dheweke bisa sapeja­gong kanthi omber karo anake wadon. Sapa ngerti sawise ketemu maneh karo Kampana  sikepe Sekarniti ora atos kaya sawatara taun kepungkur.
Amongdenta wira-wiri karo mbanda tangan. Kala-kala sedhakep, ora suwe ngono banjur malangkerik. Sedhela-sedhela ndeleng arlojine kanthi goreh. Praupane sing maune bingar saiki katon butheg. Nyedhaki lungguhe Setyawan, Amongdenta celathu lirih, “Dhik, iki kari ngenteni Sarni lan Markani. Nek Sarni ngakoni menawa dheweke sing nyepaka­ke gegaman marang Palindriya, berarti teoriku menawa Palindriya durjanane bener. Ning nek pranyata Markani sing ma­teni Darpita, berarti analisismu pra­titis.”
 “Iya, Mas. Ning becike ditunggu wae dhisik apa sing mengko arep kedadeyan.”
Lagi wae Setyawan mingkem, kesaru tekane Asmungi lan Darus sing nglarap­ake Sarni. Sarni dibonceng ana tengah. Tangane dikecrek memburi. Amongdenta mapag tekane andhahane loro iku karo srengen. “Ngapa ndadak diborgol barang? Ngene iki nek disawang uwong rak kurang prayoga.”
“Ngapunten, Ndhan, piyambakipun badhe mlajar. Pramila kepeksa kula bor­gol,” wangsulane Asmungi.
Sarni banjur digiring menyang teras, dilungguhake jejer Palindriya. Borgole di­uculi. Setyawan menyat saka lungguhe. Mbisiki Komisaris Amongdenta karo mre­cing-mrecing, “Mas, aku dakmenyang je­dhing dhisik ya. Selak ora kuwat ngempet nguyuh.”
“Wah, kowe ki  kaya wong anyang-anyangen wae ta, Dhik. Angger neng kene kok mesthi beser ha ha ha…,” Among­denta kepeksa ngguyu ndulu polatane Set­yawan sing mrecang-mrecing katon lucu.
Mungkur Setyawan, Amongdenta ngge­ret kursi menyang sangarepe Palin­driya lan Sarni.  Juari tanggap. Dheweke banjur njejeri komandhane karo ngeto­kake notes lan pulpen, siap nyathet kete­rangane Sarni sing dianggep wigati.
“Pak Sarni, ganco iki duwekmu?” pita­kone Amongdenta karo nuduhake ganco sing didadekake barang bukti.
“Leres, Pak.”
“Kok enggo apa ganco iki?”
“Kangge dhangir siti kebon, wingking dalemipun Ndara Palindriya.”
“Gancomu keri neng omah kene. Kok sengaja?”
“Oh mboten Pak. Kula kesupen saestu. Kula saweg kemutan menawi ganco kula kentun sareng kala wingi  bojo kula nyan­jangi bilih wonten dhetektip ingkang tanglet-tanglet perkawis ganco kula menika.”
 “Wangsulanmu ngayawara! Endi ana jamake barang sing kulina dicekel kok keri ora krasa. Kowe aja waton mangsuli, aku dudu pulisi wingi sore. Anggere wani nggorohi aku, woo aja takon dosa kowe!” sereng wuwuse Amongdenta.
Sarni ndhingkluk. Disentak koman­dhan pulisi, atine dadi cilik.  Ujare lirih, “Sejatosipun ganco menika kula titipaken Tonah.”
“Sapa Tonah kuwi?”
“Semah kula.”
“Kok titipne piye?”
“Kalih dinten kepengker kula dhangir siti wingking griya niku. Saweg angsal se­kedhok kaselak mendhungipun peteng sanget. Kula gegancangan wangsul awit teng nggriya saweg mepe kumbahan. Ganco lajeng kula pasrahaken bojo kula supados menawi mangke wangsul di­puncangking. Ning piyambakipun kesu­pen.”
“Mengko dhisik, apa bojomu dadi rewange Pak Palindriya?”
“Leres, Pak.”
“Apa bener ngono Pak Palin?” Among­denta genti nyawang Palindriya. Sing ditakoni manthuk.
“Saiki bojomu neng ngendi?”
“Kalawau pamit dhateng peken krem­pyeng ngandhap ngrika, blanja janganan kangge kaperluwanipun Ndara Palindriya lan Den Rara Sekarniti.”
Amongdenta tumoleh marang As­mungi lan Darus. Prentahe mandhes, “Golek­ana Tonah, jaken mrene pisan. Dheweke uga seksi ing perkara iki!”
“Siyap Ndhan!”.