RA suwe kaceke karo lungane Asmungi lan Darus,  Murji teka ngirid Markani dalah sing wadon. Ing mburine Murji,  Asro nuntun sepedhah motor sing rodhane nggedabel lendhut. Clanane Asro diwingkis sakentol. Sandhale, sing uga nggedabel lendhut, dicangking tangan kiwa karo nyekeli stir.
Sumurup Komisaris Amongdenta wis ngranti tekane ana teras,  Markani nge­dhap. Raine ditekuk, ora wani adu pan­deng karo komandhan pulisi kecamatan kuwi. Amongdenta gedheg-gedheg. Mar­kani lan sing wadon banjur dilungguhake kursi kothong ing sisih kiwane Sarni.
“Pak Markani, kowe sik kelingan aku?” pitakone Amongdenta anteb,wisora nganggo basan-binasan kaya  nalika sapejagong wingi esuk.
“Taksih, Pak,” wangsulane Markani seret karo tetep ndhingkluk. Drijine sikil uwik ana sandhal jepit tepos kang di­pidak.
“Ngerti kowe dakundang mrene?”
“Ngertos Pak, sambet kaliyan kasus rajapejah kalih dinten ke­peng­ker.”
“Nah, gene ki ngerti. Nek ngono saiki persojoa ae, aja ndadak mukir. Ora usah main sandiwara kaya wingi. Akonana wae, rak kowe ta jan-jane sing mateni Darpita? Kok gebug sirahe nganggo pikulanmu?”
Markani kaget. Dheweke tumenga nyawang Amongdenta, lambene njuwo­wos. Ucape kedher, “Sanes kula ingkang mejahi, Pak! Sumpah sanes kula,” wang­sulane groyok.
“Leres Pak, sanes semah kula sing mejahi,” bojone Markani nrambul rem­bug, mripate wiwit prembeng-prembeng.
Amongdenta nggedrug jubin. Markani sabojone, Palindriya dalah Sarni njumbul kaget. Nanging alon-alon sirahe wong-wong mau banjur tumungkul maneh. Ora ana sing wani cemuwit, swasana sakala dadi tidhem.
 “Kowe aja nyaru omonganku dhisik, Mbok! Sebab kowe uga dak­sujanani kembet jroning tiwase Dar­pita. Heh Markani, kowe aja selak. Nek kowe nggorohi pulisi sing lagi ngla­rah kasus, ukumanmu abot. Ning nek kowe  gelem bares, mbokmenawa ukum­an­mu bakal luwih entheng,” celathune Amongdenta bantas.
Markani ngulu idu. Gorokane garing. Awake kemringet najan hawa ing lengkeh gunung kono isih krasa adhem. “Saestu pak pulisi, dede kula ingkang mrejaya tiyang niku. Mbok samber gelap ta  nek kula goroh.”
“Yoh, ora apa-apa nek kowe selak. Ning yen anggonku golek sisik melik iki mengko kasil nemokake bukti kuwat nek satemene sing mateni Darpita iku kowe, woo aja takon dosa. Kowe sabojomu bakal kapatrapan pidana pati, sebab perkara tiwase Darpita iki dakanggep kasus raja­pati kang rinancang.”
Bojone markani mingseg-mingseg. Tangane nggoyog-hoyog pupune sing lanang karo ngucap, “Wis Pake, ngaku ae timbang awake dhewe mengko di­ukum mati. Omonga sing sanyatane!”
Markani unjal ambegan landhung. Kandhane lirih, “Pak pulisi, estu kula mboten mejahi tiyang niku. Dospundi anggen kula mejahi wong pas jawah deres sonten nika kula saweg enten nggriya kalihan make lare-lare niki. Seksi­ne putu kula jaler si Sokib. Sokib niku kawit cilik kula emong. Ning kula akeni bilih ingkang mendhet yatra dalah arloji­nipun kurban pancen kula.”
“Geneya kok jupuk? Tumindakmu iku klebu kriminal, ngerti?!” panyentake Amongdenta.
Markani saya mengkeret. Ujare, “Kula melik dhateng bandhanipun kurban, sebab  gesang kula sedinten-dintenipun tansah kekirangan. Nalika manggihaken jisim gum­lethak, semah kula girap-girap. Saking ajrihipun, sukunipun semah kula ngantos lemes dhimpes mboten saged kangge mlampah. Piyambakipun lajeng kula junjung nebih, kersanipun sareh lan  mulihaken tenaga.”
Markani meneng sedhela. Sawise pikir­ane rada tumata dheweke banjur mbacutake anggone crita:   “Kula ingkang nyepeng oncor lajeng wangsul malih nyelaki jisimipun kurban. Kula coloki, eh sumerep dhompetipun kurban gumlethak watawis sameter saking jisim. Dhompet­ipun saking kulit, warnanipun cemeng.  Dhompet lajeng kula pendhet. Sareng kula bikak, pranyata isinipun  yatra tigang­atus ewu taksih teles kebes kenging toya jawah. Yatrane kula kuras, dhompetipun kula tilar. Arlojinipun kurban ugi kula lucuti. Petang kula, kanthi yatra tigangatus me­nika kula saget leyeh-leyeh teng nggriya sepasar, mboten perlu rekaos luru rencek lan mikul kajeng dhateng peken. Sasam­punipun mendhet barang-barangipun kurban, kula lajeng gigah-gigah Pak Palin­driya menika. ”
“Njur kok gawe tuku apa wae dhuwit kuwi?Wiskok nggo nempur beras barang pa?”
“Oh, dereng kula ginakaken blas. Mbok ciker ta nek kula goroh. Yatranipun taksih wutuh gletuh. Lha niki napa,” ujare Markani karo rogoh-rogoh sak clana. Nglo­los dhuwit eketen ewon nenem sarta arloji diwenehake marang Amongdenta. Kanthi masrahake dhuwit lan arlojine Dar­pita marang pulisi, Markani duwe peng­arep-arep uwal saka paukuman abot.  Amongdenta ngongkon Juari nampani barang-barang mau.
“Nek ngono kowewisnggorohi aku, nggorohi penegak hukum. Awit nalika daktakoni wingi lagakmu kaya wong ora duwe dosa. Kowe malah nangis-nangis barang. Merga atiku welas, kowe dak­sangoni rongpuluh ewu. Huh, trembelane tenan kowe kuwi,” Amondenta  muring merga rumangsa dibodhoni dening Mar­kani lan sing wadon. Markani saya ora duwe getih.
Nengah-nengahi Amondenta muntab kesaru tekane Ngisom lan Royan, pulisi reserse kang sekawit entuk prentah nggo­leki Markani menyang pasar kecamatan. Bubar njagang montore ana plataran, Ngisom kusung-kusung marani Amon­denta. Aweh kurmat, banjur matur.
“Lapur Ndhan, Markani dalah semah­ipun seg mboten sadeyan wonten peken. Kula sampun nruthuli dhateng para bakul, ning sedaya sami matur menawi dinten menika Markani mboten kesah dhateng peken. Malah bedhagipun ugi kothong. Kula sanggong ngantos siyang niki ugi mboten ketingal. Ateges pancen saestu bilih dinten menika Markani mboten sadeyan.  Kejawi saking menika…..”
“Cukup. Wonge wis neng kene, goblog!”
“Oh, siyap Ndhan,” Ngisom plonga-plongo.
“Ju, wong papat iki gawanen me­nyang markas ben dipriksa penyidhik! Tumpakna dadi siji neng Kijang,” Among­denta aweh prentah marang Juari.
“Lajeng Tonah kados pundi, Ndhan? Menapa mboten prayogi dipuntengga langkung rumiyin?”
 Amongdenta meneng sedhela sajak nenimbang. Nanging wusanane, “Tonah digawa keri wae. Wong ya Asro karo Murji durung teka ngene.”
Juari sumanggem. Dheweke nuli mrentah Palindriya, Sarni, Markani sarta bojone supaya munggah menyang bake Kijang. Nanging durung nganti wong-wong mau menyat saka kursine dumada­kan….
“Tuluung….tuluung….ya Allah tuluuungg…!!”
“Swara apa kae?” Amongdenta niling-nilingake.
 “Nika swantenipun yoga kula, swan­ten­ipun gendhuk Sekarniti!” ujare Palin­driya semu kuwatir.
Amongdenta agahan mencolot tumuju asale swara panjerit ditutwuri Palindriya. Lakune kesusu-susu liwat njero omah. Sawatara pulisi sing isih keri ana teras uga melu gumrudug menyang mburi. Sarni, Markani lan Tumini tolah-toleh merga ditinggal gledhag ana teras.
 Tekan mburi omah, Palindriya kaget nyumurupi Kampana kapidhara ana sa­cedhake blumbang. Raine gudras getih. Wondene Sekarniti ndhodhok ing poke wit jambu karo tawan-tawan tangis. Lengen kekarone ditutupake dhadha, kaya patrape wong lagi kadhemen.
Sumurup bapake nyusul memburi, Sekarniti gageyan menyat lan mlayu nggapyuk. “Aku wedi, Pak…..aku wedi…,” sambate karo gidro-gidro. Sirahe didhu­sel-dhuselake ana dhadhane Palindriya. Sikile  nggedrug-nggedrug lemah.
“Sareh…sareh…, iki maeng piye ta? Enek apa?” Palindriya dadi melu gupuh.
“Aku wediii…. Pokoke aku emoh…huu huu..”
“Kosik ta….kowe ki wedi karo sapa? Mbok sing cetha ta nek kandha,” Palin­driya ngerih-erih Sekarniti. Nanging wanita kuwi terus nangis karo gidro-gidro.
Amongdenta ora maelu Sekarniti. Dheweke gage mrepegi anggane Kam­pana kang asawang layon. Didemek lengene, isih anget. Nalika digrayang dhadhane, Amongdenta kaget semu was-was. Dheweke ora ngrasakake keteg jantunge nom-noman gagah iku.
“Dheweke isih urip, Mas. Prayogane enggal digawa menyang kamar kana lan cepet diupakara ben ora kasep!”
Amongdenta tumoleh marang pa­wong­an sing mentas nyuwara.
“Lho, Dhik Setyawan! Jarene kowe mau pamit nguyuh, ning kok suwe banget ta?”
“Wis Mas, saiki dudu wancine ngrem­bug perkara nguyuh. Singbakuwong iki enggal ditulungi amrih nyawane ora bablas tinjo akhirat.”
“Terus Kampana iki maeng geneya kok  njur semaput kanthi kahanan gudras getih kaya ngene?”
“Mengko aku dakmatur. Sing wigati Kampana iki kudu cepet diupakara ben ora kedrawasan.”
“Dhuuh…masalah kok ora entek-entek. He cah, gotongen wong iki. Gawa­nen menyang kamar ruwang tengah kana!” Amongdenta mrentah andhahane. Tumoleh marang Palindriya banjur, “Pak Palindriya, rak ora kabotan ta nek kamar­mu daksilih kanggo ngupakara Kampa­na?”
“Oh mboten, babar pisan mboten.”
Anggane Kampana  banjur digotong pulisi papat tumuju senthong ruwang tengah. Kabeh uga banjur ngetutake mlebu ngomah. Sekarniti isih nggujeri kenceng lengene bapake karo nangis.
“Ora  suwe maneh, Mas,” Setyawan sing mlaku iring-iringan karo Amondenta bisik-bisik.
“Apane sing ora suwe maneh, Dhik?” Amongdenta ngendhegake jangkahe. Mri­pate mandeng tajem marang Setya­wan.
“Durjanane, durjanane wis ketemu!”