AWISE kandha marang Amongdenta yen arep menyang pekiwan, Dhetektip Setyawan banjur mlebu ngomah. Nyabrangi ruwang tamu kang bawera banjur anjog ana ruwang tengah. Swa­sana ing ruwang tengah  iku  isih krasa singup, kaya dhek nalika dileboni wingi esuk. Setyawan ora bablas me­nyang je­dhing, nanging mindhik-mindhik  nyaketi kamar nomer loro ing iring tengen, ka­mare Sekarniti. Kupinge dipe­petake lawang, nanging dheweke ora krungu swara apa-apa.
Alon-alon lawang iku dithothog, ewa­dene ora ana tanggapan saka njaro. Tangane Setyawan banjur ngranggeh selot lan diputer kanthi ngati-ati amrih ora nuwuhake swara. Jeklek, lawang kamare Sekarniti menga. Senthong iku suwung, mung gandane wewangen kamar sing mapag  irunge Setyawan.
Kamare Sekarniti amba, dhipane gedhe. Ginawe saka kayu jati  mawa ukiran ngru­ngit nggon perangan sirah. Spreine kasur werna jambon mawa corak kembang-kembang, jumbuh karo rupane sa­wale bantal lan guling. Sok meng­konowa ora tinemu barang mbejaji ing njero kamar kuwi kejaba lemari, kursi cilik lan meja riyas mawa peng­ilon lonjong endhog.
Setyawan jumangkah mlebu. Sing di­parani dhisik meja paes. Ana kothak cilik wadhahe piranti ngadi sarira tumumpang ana kono. Setyawan banjur ngorak-arik isining kothak riyas iku kaya lagi nggoleki sawijining barang. Merga ora nemokake apa sing digoleki, Setyawan ganti maspa­da­kake panggonan liya.
Sikile jumangkah marani lemari. Lawange dibukak, engsele nyuwara kem­riyet. Jebul iku lemari gantung. Isine san­dhangane Sekarniti. Gandane kapur barus nduleg irung. Ing rak ndhuwur, Setyawan sumurup  kapsul winadhahan cupu plas­tik. Mripate ngriyip.  Cupu  iku nuli dijupuk banjur diiling-ilingi isine. Karo ngliling cupu bathuke Setyawan njeruk purut ketara yen lagi mikir. Wekasane cupu  iku diblesegake menyang sake jaket.
Sawise ngenep  lemari, Setyawan metu saka kamar. Ora lali lawang kamar iku  ditutup rapet kaya sekawit. Setyawan banjur jumangkah tumuju pawon liwat lawang iring tengen. Pranyata pawone uga  sepi. Tonah, sing jam yah­mono wingiwiscethik geni ngecom wedang, esuk iki durung katon irunge. Nanging lamat-lamat kupinge Setyawan nangkep swarane wong caturan saka  mburi omah. Swarane ora pati banter nanging keprungu nggekeng, kaya wong kang lagi udur-uduran.
Setyawan age-age nylingker menyang samburine lawang butulan, lawang kang ngubungake antarane pawon karo peka­rangan mburi. Saka saselane lawang, dhe­tektip iku banjur inceng-inceng men­jaba. Dheweke sumurup Kampana lagi caturan serius klawan Sekarniti ing sa­pinggire blumbang. Anggone caturan karo ngadeg. Nadyan ora nganti bengok-bengok nanging Setyawan ngerti yen wong loro mauwisjroning tataran se­tengah padu.
“Niti, Risangwismati. Darpita, calon bojomu uga tiwas. Yagene kowe panggah ora gelemnampasihing tresnaku? De­lengen, uripku saikiwismapan. Aku  bisa nyuwargakne uripmu. Nek aku kok tam­pik, terus wong lanang piye sing arep  kok goleki, Sekarniti?” Kampana ndheseg.
“Aku ora tresna karo kowe!,” wangsul­ane Sekarniti sengol karo mlengos ngung­kurake Kampana.
 “Ah, tresna,” Kampana ngguyu ngece. “Tresna bisa thukul sinambi mlaku, Niti.”
“Tumrapku ora ngono, sebab wong be­bojowan tanpa linandhesan tresna, batine bakal kesiksa. Uripe garing, kaya iwak kasatan banyu.”
“Kuwi teorine, wong ayu. Prakteke, saben wanita mesthi butuh materi. Apa wong rabi mono mung arep mangan tresna?  Kowe wis diwasa Niti, ora sames­thine nduweni panemu sing ciyut kaya ngono. Panemu sing kaya ngono kuwi pantese mung kanggo prawan-prawan  sumengit sing lagi dicedhaki jaka. Kowe mbok aja kebangeten ta, Niti. Kene ta nye­dhaka mrene, mosok diparani adoh-adoh kok trima diwenehi geger,” celathu­ne Kampana. Tangane kumlawe ngrang­geh ugel-ugele Sekarniti nanging dikipat­ake.
“Kampana, kowe aja kurang ajar!” wu­wuse Sekarniti sereng. Mripate ladak. Nanging sing disentak mung cengar-cengir.
“Sekarniti, apa kowe ora rumangsa nek seprana-seprene dakkangeni? Patang taun lho, Niti. Patang taun lawase pang­rasa iku dakampet. Anggere kowe galak ngono kuwi aku malah saya gumreget lho,” Kampana saya nggrathil. Tangane megar nedya ngrayuk bangkekane Sekar­niti.
Wanita iku nggiwar, karepe arep mlayu. Nanging jangkahe Sekarniti kepengkok blumbang. Dheweke kepepet. Bangkeka­ne kang nawon kemit kasil diasut lan disi­kep kenceng saka mburi. Kampana ngam­bungi rambute Sekarniti kanthi adreng. Sekarniti bekah-bekuh. Sikile kroncalan nyepak-nyepak memburi, tangane nyoba mrengkang lengene Kampana sing nggu­bet wetenge.
“Uh, kowe aja ugal-ugalan. Culna tangan­mu! Aku njerit lho….”
“Njerita nek kepengin kewirangan. Neng ngarep kana akeh pulisi. Nek kowe njerit wong-wong kae bakal mara mrene. Nanging aku ora wedi sebab bapakmu wis menehi palilah marang aku supaya nambal atine anake sing mentas ditinggal mati dening calon bojone.  Ngertiya,wisora ana maneh sing bisa mepalangi anggon­ku darbe karep mengku kowe, Niti. Sebab calon bojomu wis dak untab­ake menyang akherat!”
“Hah!  Yen ngono kowe durjanane?”
“Yen iya kowe arep ngapa,” swarane Kampana ing antarane ambegane sing ngos-ngosan. Panyikepe saya kenceng. Pupune diuseg-usegake menyang pupu­ne Sekarniti, tangane grayang-grayang.
Setyawan sing nyawang saparipolahe Kampana saka walike lawang pawon meh wae tumandang nalika dumadakan lawang gubug papan cumondhoke Jana  kemriyet menga. Pawongan cacad iku mlaku rikat kecincug-kencingcug. Tangane kiwa ngem­pit kruk, dene sing tengen nyekel penthung awangun gilig. Setyawan kaget. Tangane Jana sing wingi katon keple kuwi jebul isih bisa kanggo nggawa penthung kanthirosa.
Tanpa angkan-angkan penthunge Jana sumiyut ngepruk pilingane Kampana sing wis kapanjingan iblis iku sakayange. Kampana njerit kelaran. Pangrukete uwal. Saka sirahe nom-noman bregas iku ndle­wer getih waras. Panone sumrepet. Kam­pana nyoba nggoleki pawongan sing mentas menthung mau nanging  sirahe krasa nggliyeng. Kaya wong setanen, Jana terus nggebug-nggebugake pen­thunge menyang sirahe Kampana tanpa mandheg. Raine Kampana sasat adus getih. Tangane Kampana sraweyan nang­kis penthunge Jana sabisane. Nanging tanpa guna, penthung kuwi terus nitir sirahe Kampana.
Kampana gloyoran, pandulune saya klemun-klemun. Bareng Kampana ambruk tanpa daya, pangamuke Jana lagi leren.  Ujug-ujug Jana nglukar sandhangan ge­dhomboran sing sasuwene iki  kanggo nyingidake rupaning rai. Setyawan sum­lengeren. Praupane Jana rusak banget. Mripate cumplung sesisih, irunge gruwung, lambene sisih ndhuwur gripis, untune njepat, rambute gundhul brul. Kulit sirah engga dhadha nglongkop, kaya tilase tatu kobong. Rupane nggegilani. Pawongan iku luwih trep disebut monster tinimbang manungsa. Jana  nyingkap sandhangane  nggon perangan weteng banjur dipepet­ake menyang mripate Kampana sing wisketutupan getih. Kampana njola pindha weruh blegere banaspati. Tangane tu­ding-tuding raine Jana, nanging cang­keme angel kanggo mbengok.
“Kek…kok…kowe….oh….”
Bres! Sepisan maneh penthunge Jana sumiyut ngantem raine Kampana sarosa­ne. Nom-noman perlente iku ora obah.  Jana banjur kecincug-kecincug bali mlebu gubug. Karo mlaku dheweke isih kober ngelapi getihe Kampana kang nyiprati tangan lan awake. Bareng Jana wis di­untal lawange gubug, Sekarniti sing ndhodhok kamiweden ana sangisore wit jambu  kaya ginugah. Sanalika dheweke njerit.
“Tuluung….tuluung….ya Allah tuluuungg…!!”
Ora let suwe keprungu swara gumru­dug saka ngarep. Setyawan, sing sejatine ora kebelet nguyuh, tetep ngadeg ana mburi lawang.  Amongdenta lan Palindriya teka disusul anggota pulisi nenem. Wong-wong mau ora nggatekake Setyawan kang amping-ampingan lawang pawon. Setya­wan banjur marani Amongdenta sing jengkeng lan nggrayangi dhadhane Kam­pana.
***
Anggane Kampana diturokake ana kamare Palindriya. Dheweke isih sema­put. Amongdenta banjur matah salah siji­ne andhahan kinen nyusul dokter me­nyang Puskesmas. Mbaka siji wong-wong sing sekawit ngrubung Kampana ing kamare Palindriya kono banjur metu lan bali menyang teras, klebu Amongdenta lan Setyawan. Palindriya dhewe wekasane uga nyusul menyang emper sawise Kam­pana katon anteng lan tumata ambegane. Wondene Sekarniti wis ndhisiki mlayu mlebu kamare dhewe lan dikunci  saka njero.
“Piye Dhik, terus sapa durjanane? Palin­driya, Markani apa Sarni?” pitakone Amon­gdenta ora sabar.
“Sareh, Mas. Sadurunge mangsuli pita­kon penjenengan aku ganti takon luwih dhisik. Apa aku isih dikanggokake ing kasus iki?”
“Lho, ya isih ta.”
“Mas Among isih percaya aku?”
“Geneya kowe ndadak takon ngono barang? Aku sik percaya karo kowe, Dhik.”
“Nek ngono ngutusa sawatara anak buwah penjenengan kanggo nangkep  Jana alias Risang Ragutama. Dheweke durjana sing merjaya Darpita lan sing mentas munasika Kampana!”
Amongdenta kaget,  Palindriya njon­dhil. Juari pandeng-pandengan karo Loso.
“Piye ta Dhik? Jana eh Risang iku sapa?” Amongdenta bingung.
“Dheweke rewa-rewa dadi abdine Pak Palindriya. Manggone neng gudhang abragan mburi omah kana. Mengko wae tak genahne. Saiki sing baku penjeneng­an utusan anggota luwih ka loro kanggo ngrangket Jana. Awit nadyan cacad ning dheweke iku mbebayani. Tenagane isihrosa!”
Karo isih setengah bingung Among­denta mrentah Juari, Loso, Asro lan Murji supaya nangkep Jana. Ora kaya sing di­bayangake Setyawan, nalika dicekel Jana ora niyat bangga. Dheweke pasrah bong­kokan.