EPUNGKU klawan Sekarniti wis cukup suwe. Trepe nalika aku lan dheweke isih padha-padha lungguh bangku pa­mulangan ing SMA Kalangbret. Apa maneh kawit kelas I nganti kelas III aku lan dhewe­ke ajeg nunggal kelas. Kelas IPA. Nalika semana dheweke kos ana daleme Pak Lurah Hadi Manggala. Daleme pak lurah ora adoh karo sekolahan. Manut kabar sing tau dakrungu, Lurah Hadi Manggala iki kabare isih mambu famili karo Pak Palindriya. Sajake, sasuwene se­kolah Sekarniti pancen sengaja dititipake marang lurahe, sebab jarak Kalangbret - Widarakandhang klebu adoh.
Wondene sing dakkosi daleme Mbah Tarsana Sastramirudha. Omahe Mbah Tarsana  adhep-adhepan karo daleme pak lurah lan mung keletan ratan kampung sing ora pati jembar. Mbah Tarsana wis sepuh tur ndhudha. Putrane telu lanang kabeh, nanging wis padha dedalem dhewe-dhewe. Mula pangrengkuhe marang aku ora mantra-mantra kaya wong liyan bra­yan. Aku wis direken kaya dene putune dhewe.
Rehne kos-kosane adhep-adhep­an, saben ndina aku tansah ketemu Sekarniti. Mangkat lan mulih sekolah ajeg runtung-runtung wong loro. Bengi­ne kerep sinau bareng, nggarap PR bareng, kalamangsa ya silih-silihan buku barang. Yen butuh tuku buku pelajaran utawa pi­rantine nulis, dheweke ajeg njaluk di­terake menyang toko buku sing mapane ana kutha.
Cundhuk karo unen-unen witing tresna jalaran saka kulina ngana kae, raketing pasrawunganku karo Sekarniti banjur  nukulake bribik-bribik katresnan. Nalika sawijining dina aku nglairake rasa tresna­ku  marang Sekarniti, dheweke nanggapi. Bungahku tanpa upama. Dina-dinaku krasa endah lan kebak semangat.
Nanging kaendahan sing kober dak­rasakake mau sirna bareng ibune Sekar­niti ora nyarujuki sesambunganku. Nge­pasi dina prei aku  dolan menyang omahe Sekarniti ing Widarakandhang. Nanging aku malah diundamana entek amek kurang golek dening Bu Ajeng Kama­ratih. Jarene drajatku ora setimbang karo drajate Sekarniti. Sebab Sekarniti mono isih trahing kusuma rembesing madu,  anake kulawarga kinurmat.  Dene aku mung anake wong pidak pedarakan, turune wong kesrakat.
Bu Ajeng uga kandha yen satemene Sekarniti wis dijodhokake karo Kampana, putrane Pak Kertadirdja juragan mas-masan ing Kalangbret. Mula aku ora kena cedhak-cedhak maneh karo dheweke Kagetku kaya sinamber gelap. Sebab Kam­pana mono uga kancaku sakelas. Malah lungguhe dadi sabangku karo aku.
Mulih saka Widarakandhang pang­arep-arepku pepes. Pupus-pupus katres­nan sing wiwit trubus kekembangan ing atiku  saiki alum. Donyaku peteng. Tekan kos-kosan awakku dakbrukake menyang kasur. Sedina mbethethet mung ungkep-ungkep ana kamar. Atiku protes, yagene kok ora kinodrat dadi anake wong sugih  kareben bisa dadi pacangane Sekarniti? Greget uripku kendho, klebu greget kanggo sinau. Mangka ora suwe maneh wancine ujian pungkasan, ujian kanggo nemtoka­ke kelulusan.
Ing sekolahan, sesambungaku karo Kampana uga malih krasa kaku. Omong-omongan ya mung saperlune wae. Mangka kulinane aku lan dheweke doyan ngobrol, dhasar padha dene seneng guyon. Najan se­jatine Kampana kuwi nduweni sikep sing ambeg lan gumedhe, ning yen karo aku bocahe apikan. Wondene Sekarniti,  arepa ibune wis memalangi, ewa semono tumanggape marang aku ora owah. Tetep anget kaya sadurunge. Kepara dheweke luwih kerep cedhak aku tinimbang marang Kampana.
Yen Kampana apel menyang kos-kos­ane, Sekarniti sok emoh nemoni. Kanggo nginggati Kampana, dheweke  “ngungsi” menyang kos-kosanku. Aku saya ora ke­penak karo Kampana. Nanging ing sisih liya aku uga abot yen nganti kelangan Se­karniti,kenyapepujaning atiku.
“Nadyan ibuku ora nyarujuki sesam­bungane awake dhewe, ning aku tetep tresna marang kowe kok Ris,” pratelane Sekarniti nalika kuwi. Dheweke banjur dak­kekep kenceng. Atiku ngondhok-ondhok.
Jroning kahanan ati kang  rontang-ranting mau aku kasil lulus najan kanthi biji sing pas-pasan. Swasananing atiku sing lagi ora stabil njalari konsentrasiku nggarap soal-soal ujian dadi ambyar. Sa­wise lulus aku banjur ajar wiraswasta kanthi bakulan buwah ana pasar Karang­tanjung, desa asal-usulku. Desaku mapan watara 20 kilometer sakidul wetane kutha kabupaten.
Kalamangsa aku uga kerja srabutan nukang utawa nguli. Pokoke waton entuk kaya. Satemene aku ya kepengin kuliyah kaya kanca-kancaku liyane kae. Ning ke­priye maneh wong simbokku ora gableg ragad kathikwisrandha pisan. Kanthi duwe kesibukan dhewe aku kepengin ngipatake wewayangane Sekarniti saka tlapukaning mripat. Nanging tetela ora gampang. Kepara linali lali malah saya ngalela. Suwe-suwe tuwuh rasa kapang­ku marang dheweke.
Mula ngepasi dina Minggu aku nekad menyang Widarakandhang. Kangenkuwisora kena  disayuti. Sajake wektu kuwi pas tiba dina becikku, awit Sekarniti pinuju ana ngomah ijen. Bapak-ibune tindak buwuh menyang Blitar. Nalika dakajak metu saka ngomah Sekarniti ora nulak. Mula aku lan dheweke banjur budhal nyepedhah motor menyang pesisir Popoh. Ing gisike se­gara kono aku lan Sekarniti seneng-seneng. Oyak-oyakan karo sirat-siratan banyu.
Kesel playon kene wong loro banjur foto-fotonan nganggo kamera digital-e Sekarniti. Motrete njaluk tulung wisata­wan sing  kebeneran plesir ana kono. Jare Sekarniti, foto-foto iku arep dicithak lan dilebokake album amrih mbesuke kena kanggo kenang-kenangan. Aku aweh pam­rayoga supaya yen sida dipasang ana album, ing sangisore foto-foto mau di­wenehi tulisan: Kenang-kenangan saka pesisir Popoh. Muga-muga langgeng. Sekarniti & Risang Ragutama. Dheweke sarujuk.
Apes. Nalika ngeterake Sekarniti mulih, Pak Palindriya dalah Bu Ajengwisngenteni tekaku sakeloron ana teras. Aku  diundamana entek ngamek kurang golek dening Bu Ajeng. Aku disengguh nggawa mlayu anake. Mula yen nganti aku kuma­wani ngidakake maneh sikilku ana omah kono, Bu Ajeng ngancam bakal lapur pulisi supaya ngrangket aku. Bubar di­seneni aku banjur digusah kaya kirik gudhigen.
Mulih saka Widarakandhang atiku remuk rempu. Rasane kaya sinebit-sebit. Aku ngluputake awakku dhewe, yagene kok ndadak reka-reka nemoni Sekarniti barang yen tundhone malah nglara ati kaya ngene. Kanggo nglalekake kedade­yan kuwi aku bali menyang pasar ngadhep bedhag buwah-buwahan.
Kira-kira seminggu candhake, tanpa kinira sadurunge aku entuk tilpun saka Kampana. Dheweke kandha yen saiki lagi kuliyah ana Malang. Kejaba kuliyah dhe­weke uga dipasrahi ngopeni kebon apele bapake sing manggon ana  Batu. Saliyane martakake kabarku, Kampana uga nga­bari yen dina kuwi dheweke pinuju panen apel. Yen aku gelem kulakan mrana, Kam­pana janji bakal menehi rega miring. Mi­nangka bakul buwah, nadyan mung pe­dagang cilik-cilikan, aku ketarik karo pang­iming-iminge Kampana. Mula sesuke aku banjur budhal menyang Batu nggawa pick-up tuwa tinggalane swargi bapakku.
Aku terus njujug kebon apele Kam­pana. Pancen temenan, wektu kuwi apele Kampana lagi diundhuh. Akeh bakul buwah saka Malang lan Blitar sing nggawa rodha papat padha kulakan mrono. Undhuh-undhuhan apele Kampana pancen akeh. Lha piye wong kebone pancen ya hektar­an. Karyawane tak etung ana wong 20, isih durung kepetung sing tenaga pocok­an. Tekaku pinapag kanthi grapyak, kaya dene mapag tekane mitra lawas sing ora tau ketemu.
Aku banjur diajak mlaku-mlaku ngu­bengi kebon apele lan diajak mangan awan pisan ana kono. Sasuwening aku diajak ngu­bengi kebon, Kampana ngongkon karya­wane supaya ngunggah-ngunggah­ake apel sing mentas dipethik  menyang bake mobilku. Sajroning sapatemon mau  Kam­pana ora nggepok babagan Sekarniti. Aku dhewe uga ora karep ngrembug per­kara kuwi, tiwas ngongkreh-ongkreh tatu sing durung garing.
Wanci bedhug Luhur, sawise ndhuwiti apel, aku banjur pamitan. Pick-up ku kebak apel nadyan ora nganti munjung. Sengaja aku kulakan akeh merga regane pancen miring tenan. Upama dakedol kanthi rega umum, saben apel siji aku bisa njupuk bathi  Rp 300. Yen mangkatku mau liwat Ngunut – Blitar – Malang – Batu, Kampana mrayogakake supaya mulihku  liwat jalur sisih lor, yakuwi Songgoriti, Pujon,  Sela­reja lan mengkone mudhun ing weweng­kon Pare, Kediri. Miturut Kampana kejaba luwih cepet,  sesawangan alame ing jalur mau luwih endah. Kanggo nglegani atine Kampana aku manut wae, ngiras kena kanggo variasi.
Nalika lakune mobilku tekan Song­go­riti, ana pawongan sing ngawe-ngawe nyetop. Umur-umurane udakara sewidak taun. Nembung arep nunut nganti tekan Jombang.  Sebab arep numpak angkutan umum sangune ngepres. Ngakune wis meh sak jam anggone nggejejer nyegat nunutan ana pinggir dalan kono. Ning saben kendharaan sing distop padha emoh mandheg.
Tumrapku malah tiba kebeneran awit ana batur sing kena kanggo kanca omong-omong ana dalan. Kejaba kuwi aku uga welas marang dheweke yen kesuwen ngadeg ana pinggir dalan kono, sebab nadyan wis meh jam siji awan nanging panase isih krasa sumelet.  Pawongan iku aran Salamun. Dheweke arep sambang putune menyang  Jombang. Sawise Sala­mun mapan lungguh ana sisihku mobil dakgas maneh.
Rikala  ngambah medhan kang mbe­bayani ing wewengkon Selareja, aku wiwit ngrasakake keanehan. Rime mobil­ku jero tur rada ngeslong, ora pakem kaya sadurunge. Ngepasi ngudhuni dalan njojrog tur nikung, rime mobil wis bener-bener ngeslong. Aku bingung, Pak Sala­mun panik. Merga ora bisa dierim, mobil­ku nylorot mudhun kaya disawatake.  Apel sing dak emot pating blesar. Aku mbe­ngok “Allahu Akbar …. Allahu Akbar…” .
Wekasane mobilku  ceblok kebanting ing perengan cerung. Gumlundhung di­tampani watu-watu gedhe pating be­dhosol. Mendal-mendal kaya bal bekel, terus bablas njujrut menyang dhasare jurang.  Aku nderemimil nyebut asmane Gusti. Gumlundhunge mobil lagi leren sa­wise tiba kanteb ana dhasar jurang. Embuh pirang meter jerone jurang mau, sing cetha aku ngrasakake pasiksan kang suwe banget nalika mobilku ngglun­dhung. Aku nindhihi anggane Pak Sala­mun sing wis ora sadhar.
Panduluku sumrepet. Nanging bebaya isih ngancam. Sebab jroning kahanan setengah sadhar mau aku mambu ganda­ne bensin. Mula kanthi sisa-sisaning ke­kuwatan lan kesadharan, aku mancal-mancal kaca ngarep sing satemene wis renyeg separo. Arep metu liwat lawang tangeh lamun sebab bodhine mobil mle­seg menjero  tur  posisine  nggoling miring. Siji-sijine dalan metu ya mung liwat kaca ngarep sopiran iku.
Sawise kacane pecah dak tendhang, aku banjur mbudidaya metu kanthi cara mbrangkang mundur. Nalika awakku sing separowistekan njaba dumadakan bel…. genine nyaut nggon sopiran. Panase sre­ngenge sajake nyamber bocoran bensin iku.  Raiku kesamber geni, rasane panas banget. Awakku murub. Mripatku ora kena kanggo nyawang. Aku mbrosot metu saka njero mobil banjur gulung-gulung ana suketan. Pamrihku supaya geni sing ngobong saperangan awakku mau cepet mati. Nanging dumadakan  byuurr….aku krasa kecemplung banyu. Lan mak pet, aku wis ora kelingan apa-apa maneh.